Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/176

w domu z kim trudna będzie sprawa, pod tym względem.
 — Ciocię pan masz na myśli? — zapytała Celinka.
 — Tak, pani.
 — Wierz mi panie Stefanie, że to jest bardzo dobra kobieta, ona ma złote serce.
 — Wiem o tem bardzo dobrze, ale jest przytem bardzo prędka. Gotowa mu zaraz na progu powiedzieć ostre kazanie, a człowiekowi tak cierpiącemu jak on, toby z pewnością na pożytek nie wyszło.
 — Jakże więc zrobić?
 — Chyba ktoś z nas pójdzie naprzód i uprzedzi panią Karwacką, wytłómaczy jej. Ja sam gotów jestem to uczynić.
 — Nie — rzekła Celinka — pan nie odstąpi przecież Stasia, dopóki go do samego domu nie przywiezie... lepiej ja pójdę.
 — Przepraszam — wtrąciła Mania — jako starszej odstępuję ci pierwszeństwo w przywitaniu brata — a ja pobiegnę do domu i przygotuję wszystko na jego przyjęcie.
 Z temi słowy, zanim siostra miała czas odpowiedzieć, Mania szybko pobiegła ku dworowi.
 Stefan ujął rękę Celinki, spojrzał jej w oczy i zapytał:
 — A tu w Karczówce przez ten czas nic się nie zmieniło?
 — Nic a nic — szepnęła — tylko było tu smutno... bardzo smutno.
 — Podziękował jej uściśnieniem ręki.
 — Chodźmy teraz do niego.
 Celinka oparła się na ramieniu narzeczonego i oboje udali się ku powozowi, w którym