Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/177

znajdował się chory.
 — Czy bardzo cierpiał? bardzo się zmienił? — pytała.
 — Naturalnie — przejście to było ciężkie, ale niekiedy takie przesilenia, takie gwałtowne przewroty w życiu na złe nie wychodzą. Sądzę, że to przejście wywarło na niego wpływ wielki.
 — Pod jakim względem mówisz, panie Stefanie?
 — Pod wieloma względami... Otworzyły mu się oczy. To za czem szalał, za czem gonił, przedstawiło mu się w świetle właściwem. Świat, w którym żył, odsłonił mu brzydkie swe strony, poznał udawane uczucie, poznał fałszywą przyjaźń, której jedynym motywem był wyzysk bezczelny; poznał, że ludzie, dla których opuścił kąt rodzinny, dla których czynił wiele, może za wiele nawet, w krytycznej chwili odwrócili się od niego — a za przyjaźń zapłacili mu szyderstwem.
 — Biedny Staś! — rzekła z westchnieniem.
 Zbliżyli się do powozu. W nim z głową na poduszkach opartą, z przymkniętemi oczami, leżał młody Zakrzewski.
 — Boże, jaki on blady — szepnęła Celinka.
 — Przypominam pani ostrzeżenie — rzekł Stefan — obojętnie, zimno prawie bez łez.
 Zbliżył się do Stanisława i lekko dotknął jego ramienia.
 Chory otworzył oczy.
 — Stanisławie — rzekł — jesteśmy prawie w domu, patrz oto siostra twoja wyszła, aby cię przywitać.
 — Celinko! Celinko kochana — rzekł dzi-