Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/191

 — No, a dalej, gdy już Stanisław przytomność odzyskał? — rzekł rejent.
 — Nie opuszczałem go ani na chwilę. Wyspowiadał mi się z przebiegu całego życia, rozmawialiśmy ciągle. Złożyłem mu wymowne dowody wartości tych ludzi, z którymi dotychczas przestawał — i zdaje mi się, że teraz innym już będzie. Zaręczam panom, że po kilku latach przepowiednia moja spełni się co do joty.
 — Ma zamiar sam gospodarować w Karczówce?
 — Ależ bezwątpienia.
 — Podobno nie tęgi z niego agronom.
 — Nie święci garnki lepią. Zresztą mając obok siebie tak doświadczonego gospodarza jak pan Kajetan...
 — No, i ciebie, panie Stefanie, w sąsiedztwie.
 — Będę mu służył radą, o ile jej zażąda.
 Celinka szybkim krokiem zbliżyła się do mówiących.
 — Przepraszam panów najmocniej, że przerywam rozmową — rzekła — ale Staś obudził się, powiada że mu znacznie lepiej i dowiedziawszy się, że mamy tak miłych gości, prosi panów do siebie. Mówi, że się stęsknił do dawnych znajomych i przyjaciół naszego domu.
 — A no, to chodźmy — rzekł rejent, podnosząc się z ławki — chodźmy zobaczyć chorego, kiedy tego pragnie.
 Kanonik także wstał, ujął Celinkę za rękę i rzekł:
 — Piękna rączka! śliczna rączka... ani słowa. To twoja będzie, panie Stefanie?
 — Przyrzeczono mi ją — odpowiedział Stefan z uśmiechem.