Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/195

 — Panny Zakrzewskiej starszej... a co? nie wiesz pan jeszcze?
 — Owszem, wiem.
 — Już pan regent wie?! a ja sądziłem, że przynoszę panu najświeższą nowość.
 — Dla mnie to stare dzieje.
 — Dla czego?
 — Bo właśnie pisałem intercyzę przedślubną, a teraz jadę tam, do nich.
 — Na wesele?
 — No, tak.
 — Śliczna to rzecz być regentem, dalibóg! złoty interes — żenią się, regent zarabia; umierają, regent zarabia — a człowiek przy tej marnej poczcie grosza złamanego nigdy nie widzi... Bieda, bieda i tyle. Owies droższy niż szafran, siano na wagę złota, a o ekstrapocztę nawet się kusy pies nie zapyta! Ale mniejsza o to, chciałem się tylko zapytać, czy pan Stanisław już wydobrzał zupełnie.
 — Najzupełniej — zdrów jest — gospodaruje.
 — I nie myśli emigrować znowu?
 — Zdaje mi się, że nie.
 — Ja też tak sądzę... dawniej fjołki w listach posyłał, dziś nie koresponduje z nikim prawie, a jeżeli pisze jaki list czasem, to chyba do składu maszyn, lub do jakiego kantoru.
 — Bardzo dobrze robi.
 — A niech tam... Ja mu źle nie życzę, owszem poczciwy z niego człowiek, trzy fury siana mi przysłał, ale jakiego siana! moje konie nigdy takiego nie jadły.
 Regent po kapelusz sięgnął.
 — Przepraszam szanownega pana — rzekł — komu w drogę temu czas, jeszcze cośkolwiek