Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/20

ksiądz kanonik przerwał.
 — Wiesz co, panie regencie — rzekł — ciekawym jednak, jak się teraz nasz pan Stanisław zachowywać będzie.
 — Trudno to przewidzieć, ale jak uważam, kanonik nie na żarty zająłeś się tą kwestją.
 — Co pan chcesz? tyloletnie węzły przyjaźni z nieboszczykiem, stosunek z całą rodziną, to nie dziw, że człowiek przyzwyczaił się do nich, przywiązał prawie...
 — Rozumiem ja to dobrze, ale kto wie, czy nasze dobre życzenia spełnią się?
 — A to dla czego?
 — Nie wiem, ale mi się zdaje, że pan Stanisław, o ile mi wiadomo, pozawiązywał zagranicą jakieś stosuneczki podobno.
 — No, no, nie gadaj panie regencie.
 — Tak to coś okolicznie wspominał mi nieboszczyk, ale otwarcie mi nie mówił.
 — Założyłbym się, że jakaś kobietka w tem gra rolę — rzekł doktór.
 — Kobieta! — zawołał pocztmajster — a to przewybornie.
 — Przewybornie?
 — Prześlicznie!
 — Dla czego?
 — Bo ja zaraz to wszystko wywącham.
 — Jakim sposobem?
 — To panowie nic nie wiecie? dalibóg! naiwność godna uznania!
 — Nie rozumiemy pana.
 — Ależ od czegóż u licha jestem pocztmistrzem?
 — A i cóż to znaczy?
 — To, moi panowie bardzo dużo znaczy Ja wszystko co chcę wiedzieć mogę i wiem.
 — Mniejsza o to — rzekł regent, zabierając