Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/28

 Stanisław spojrzał na siostrę.
 — Jaki pan Stefan? — zapytał.
 — Czyż go nie znasz? przecież to twój kolega szkolny, pan Stefan Rudzki z Dębowej.
 — Ten?
 — Tak, ten sam — odpowiedziała Celinka, a na bladej jej twarzy ukazał się silny rumieniec.
 — On u nas bardzo często bywa — dodała Mania — nieboszczyk ojciec bardzo chętnie go widywał.
 Stanisław nic na to nie odpowiedział, tylko badawczo w oczy starszej siostry spojrzał.
 Panna Celina spuściła powieki i przysłoniła modre oczy długiemi jedwabnemi rzęsami.
 Przez chwilę trwało milczenie.
 — Moje drogie — rzekł do sióstr Stanisław — nie bierzcie mi za złe, że chciałbym przedewszystkiem dowiedzieć się, czy ojciec wyraził swą ostatnią wolę.
 — Jakto?
 — No, czy zrobił jakie rozporządzenie majątkowe?
 — Nie wiemy nic, kochany Stasiu, nie dowiadywałyśmy się nawet o to. Papiery są wszystkie w biurku nieruszane zupełnie, a jeżeli ci ta wiadomość do interesów potrzebna, to regent może ci jej udzielić. On jeden znał dokładnie wszystkie interesa ojczulka.