Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/29

 — Tak, przypominam sobie, że ojciec nic bez jego pomocy nie przedsiębrał.
 — Ale — rzekła panna Celina — nie sądzę, żeby ojciec miał przed śmiercią jakieś rozporządzenia robić; naprzód bowiem gdy zachorował i położył się do łóżka, nikt nie przypuszczał, że niebezpieczeństwo jest tak groźnem, a potem, gdy się gorzej zrobiło, przytomność całkiem stracił i w takim stanie do samego końca pozostawał...
 Gęste łzy popłynęły po bladej twarzyczce panny Celiny; pragnąc ukryć wzruszenie, wstała i odeszła do okna.
 — Otóż i ciocia! — zawołała Mania — i w tej chwili pani Karwacka weszła do pokoju.
 Była to już osoba nie młoda, słusznego wzrostu, szczupła z dość surowym wyrazem twarzy.
 Pan Stanisław na jej powitanie powstał i pocałował ją w rękę.
 — Zapóźno, zapóźno mój Stasiu! — rzekła — wypadało przecież oddać ojcu ostatnią posługę!
 — Tłómaczyłem już siostrom, że to było niepodobieństwem.
 — W takich razach, mój drogi, nie ma żadnych tłómaczeń.
 — Ależ ciotuniu — wtrąciła Mania — Staś wyjeżdżał, dopiero po kilku dniach nieobecności, powróciwszy do domu zastał depeszę.
 — Wszystko to być może, ale według mego zdania...
 — Według zaś mego zdania, proszę cioci — rzekł kwaśno Stanisław — należało mnie zawiadomić nie wtedy dopiero kiedy ojciec umarł, lecz gdy zachorował byłbym niezawodnie przyjechał.