Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/33

 Rządca uśmiechnął się nieznacznie.
 — W złym humorze dziś jakoś pani Karwacka dobrodziejka — rzekł spoglądając na Manię.
 — Zwykła rzecz — odrzekła. — Ciocia jest najszlachetniejsza kobieta, ale ma czasem swoje... Jestem pewna, że jak się wyzłości, to później sama się rzuci Stasiowi na szyję.
 — Charakter prędki — wtrąciła cicho Celinka. — Panie Kajetanie, czy mogę panu nalać szklankę kawy?
 — Dziękuję pani, już mi tam w domu moja babina zapewne przygotowała śniadanie, ale ponieważ mi powiedziano, że pan Stanisław przyjechał, przyszedłem więc powitać go, no — i rozmówić się co tam dalej będzie.
 — Jakto co będzie?
 — To jest egoistyczne pytanie, proszę pani.
 — Nie rozumiem.
 — Rzecz prosta: nowi słudzy, nowy pan, nowy ład.
 — I pan chciałby nas opuścić?
 Uśmiechnął się stary.
 — Nie, panno Marjo, nie opuszcza się tak łatwo kątów, w których człowiek dwadzieścia kilka lat przebył, gdzie zestarzał się już i posiwiał, ale jak wypadnie, to trudna rada.
 — Otóż nie wypadnie — rzekła rezolutnie Mania.
 — Dla czego?
 — Bo ja ztąd pana nie puszczę!
 — Nie puści mnie pani?
 — A naturalnie, że nie. Przecież pan tyle lat u nas...