Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/34

 — Dwadzieścia sześć, panienko; jeszcze was, moje panie na świecie nie było, a w tem miejscu gdzie dziś jest ogród, gdzie panie dziś zrywacie najpiękniejsze róże, była tylko kupa rumowisk i śmieci, ale w rękach nieboszczyka to wszystko zaraz inaczej wyglądało... lecz przepraszam panie, jak pan Stanisław z podróży?
 — Zdrów — odpowiedziała Celinka.
 — Zapewne zmienił się trochę.
 — O tak! zmężniał.
 — Taka ładna bródka mu urosła — dodała Mania — wygląda teraz zupełnie jak koziołek.
 Rządca na zegarek spojrzał.
 — Zagawędziłem się — rzekł — a czas ucieka. Do widzenia, w obiadowej godzinie przyjdę.
 — Z pewnością zobaczy się pan ze Stasiem.
 Siostry zostały same. Celinka oparła głowę na dłoniach i zamyśliła się smutnie, Mania po pokoju chodzić zaczęła.
 — Słuchaj Celinko — rzekła po chwili milczenia — dla czego ten nasz Staś taki jakiś dziwny?
 — Jakto rozumiesz, Maniu?
 — No, nie wiem jakby ci to powiedzieć, dość, że dziwny. Nie zapytywał ani o szczegóły choroby ojczulka, ani o ostatnie jego godziny.
 — To naturalnie, moja Maniu, nie chciał nas martwić, wywołując tak bolesne wspomnienia.
 — Być może, ale czy nie uważałaś jak się z nami przywitał?
 — Jakże się miał witać?
 — Zdawałoby się, że po tak długiem niewidzeniu...
 — Powinienby nam żebra połamać w uściskach? czy tak, Manieczko?
 — Nie, ale wycałować serdecznie przynajmniej.
 — Ach! ty pieszczocho, pieszczocho! Chło-