Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/39

kach spoczywać będzie.
 — Wiem, wiem, panie regencie i dla tego to poniekąd przybyłem do pana...
 Regent spojrzał na mówiącego bystremi i przenikliwemi oczami, jak gdyby chciał odgadnąć jego myśli.
 — A cóż ja? — rzekł po chwili.
 — No, widzi pan, interesa nasze są panu znane, ojciec nieboszcyyk był przyjacielem pańskim...
 — To prawda.
 — Więc też zdawało mi się, że najlepiej zrobię, udając się do pana po niektóre informacje.
 — Owszem, o ile będę mógł... ale nie wiem o co właściwie chcesz pan zapytać?
 — Radbym poznać ostatnią wolę nieboszczyka.
 Regent nie odpowiedział odrazu, dość długo przenikliwym wzrokiem patrzył Zakrzewskiemu w oczy, poczem odchrząknął kilkakrotnie i zaczął mówić powoli, akcentując każdy wyraz:
 — Widzisz, panie Stanisławie, ostatnią wolę można rozumieć dwojako. Może być ostatnia wola umierającego odzianą w formę prawną, jak naprzykład testament własnoręczny, lub sporządzony przez regenta z zachowaniem wszelkich formalności prawnych.
 — O to mi też głównie idzie.
 — Otóż, w tej formie nieboszczyk, pański ojciec, woli swej ostatniej nie wyraził. Właściwie nie potrzebował tego czynić, pozostawił przecie rodzone dzieci...
 — Widzi pan regent — mówił z pewną nieśmiałością Stanisław — sądziłem, że porobił jakie legaty dla oficjalistów lub dla dalszych krewnych.