Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/40

 — Nie; ale mówił do mnie kilkakrotnie, wtedy nawet, gdy nie przypuszczał, że tak prędko umrze, że o rządcy i o wiernych sługach dzieci powinny pamiętać.
 — Więc powiada pan regent, że testamentu nie było?
 — Mogę pana zapewnić, że nie.
 — Ale podobno gotówka jakaś została?
 — A jakże, została... kilkanaście tysięcy rubli.
 — Szukałem wszędzie... nie ma.
 — Naturalnie że niema, ponieważ odesłana do banku.
 — Któż się tak rozporządził? — zapytał kwaśno Stanisław.
 — Drogi panie, tak się rozporządziło prawo. Obiedwie siostry pańskie są nieletnie, ja sam doradziłem, ażeby zażądano spisu inwentarza i tak się też stało. To jest w porządku, panie Stanisławie, grosz z tych funduszów nie zginie.
 Pan Stanisław skrzywił się na to, regent zaś dalej rzecz swoją prowadził.
 — Pan dobrodziej słuchałeś kursów prawnych? — zapytał.
 — To jest... tak, trochę.
 — Kodeks Napoleona nie jest panu obcy?
 — O tyle, o ile...
 — Dziwnie mądre prawo; doskonale broni interesów sierocych, z których grosza, szeląga ruszyć nie wolno.
 — No, co do idealności tego prawa, to widzi pan regent, rzecz względna.
 — Wszystko jedno... obowiązuje ono, to dosyć.