Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/54

fitury i wino, potem będzie herbatka, każę kilka kurcząt zabić.
 — Co też ciotunia mówi, cóż mi po tem?
 — O! to nie dla ciebie, ale dla tego kurzu, co się tam daleko na gościńcu kłębi... to dla niego.
 Celinka spojrzała na drogę.
 — Ja nic nie widzę, cioteczko — rzekła.
 — Już, moja kochana, powiedz to komu chcesz, byle nie mnie.
 — Naprawdę, ciociu, nie widzę.
 — Więc spojrzyj tam wprost, przez sztachety, pomiędzy brzozę i jesion, spojrzyj na drogę.
 Na twarz Celinki wystąpił gorący rumieniec.
 — Istotnie, jedzie ktoś — rzekła cicho.
 — A no, widzisz, ciotka ma dobre oczy, ja już oddawna widzę, że jedzie.
 — Może Staś...
 — Zapewne. Stasiunio kochany, gagatek! zapewne! pojechał do miasta przez Lipiny a wraca od strony Dębowej! Widocznie przez powietrze cztery mile przeleciał.
 — Ach, prawda, cioteczko.
 — A widzisz; zresztą twój braciszek pojechał gniademi, a ja najwyraźniej widzę siwe.
 — Doskonałe oczy ma cioteczka — rzekła Celinka.
 — Widzisz ty lepiej niż ja! wiesz dobrze, że to pan Stefan jedzie, tylko się przyznać nie chcesz.
 — Ciociu! — rzekła z wymówką Celinka.
 — No, no, daj pokój. Ja, kiedy byłam panną, tak samo mego ulubionego przez cztery