Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/55

ściany dostrzegłam. Zresztą nie czas już sprzeczać się, bo lada chwila nadjedzie. Przyjmijcież go tu z Manią w ogrodzie, a ja pójdę, przyjęcie jakie przygotuję. Maniu! Maniu! — zawołała na młodszą siostrzenicę, która zajęta wciąż była układaniem bukietu.
 — Słucham, cioteczko — odrzekła Mania, zbliżając się do ciotki z fartuszkiem pełnym kwiatów.
 — No, nic, gość jedzie, zapewne przyjdzie was tu powitać.
 — Kto, ciociu?
 — A któżby, jak nie pan Stefan, poczciwy chłopak, ale...
 — Ciocia zawsze wynajdzie jakieś ale... poczciwy, to dosyć.
 — Eh! poczciwy — ale między nami powiedziawszy, ciamajda!
 — Dla czego?
 — Nie mam czasu tłómaczyć, dla czego? bo oto w bramę już wjeżdża.
 Z temi słowy ciotka szybko ku dworkowi poszła, panienki same zostały w ogrodzie.
 Słyszały jak ekwipaż przed ganek zajechał, dolatywały do nich wyrazy rozmowy gościa z panią Karwacką, potem drzwi prowadzące do ogrodu skrzypnęły.
 Celinka zarumieniła się, oczy spuściła ku ziemi. Młody człowiek szybko zbliżył się do panien.
 Był to mężczyzna średniego wzrostu, o rysach twarzy regularnych i miłych; w czarnych jego oczach widać było energię i silną wolę, uśmiechnięte usta osłaniał wąs długi, jedwabi-