Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/56

sty, ciemny. Ubrany czarno, elegancko, lecz i skromnie zarazem, młody człowiek wyglądał bardzo poważnie.
 Zbliżywszy się do panien, podał rękę Mani, która siedziała z brzegu na ławeczce, a potem ujął drobną rączkę Celinki i do ust przycisnął.
 Celinka chętnie pozostawiła rączkę w dłoni gościa i podniósłszy na niego swe duże, modre oczy, odpowiedziała mu wejrzeniem długiem i wymowniejszem nad cały szereg słów pieszczonych.
 Mania przywitała pana Stefana uśmiechem.
 — Panie Stefanie — rzekła, paluszkami drobnemi mu grożąc — mamy do pana pretensję.
 — Do mnie? cóżem paniom za krzywdę wyrządził?
 — Wielką nawet, tak się nie godzi, mój panie.
 — Co? jak? nic a nic nie rozumiem.
 — Rozkochał pan w sobie jedną, bardzo dla nas drogą osobę.
 Celinka zarumieniła się mocno.
 — Kogoż to, panno Marjo, spotkało takie nieszczęście?
 — Nie pytaj pan, bo sam wiesz dobrze. Bądź co bądź to grzech, żeby nam biednym sierotom odbierać serce jedynej opiekunki, jaka nam po utracie rodziców pozostała.
 — Kogoż pani ma na myśli? bo ja o niczem nie wiem.
 — Tak, tak, nie wie pan, niewiniątko udaje! Ciocia Karwacka zakochała się w panu i...
 — Ależ, Maniu — spytała z uśmiechem Celinka — zkąd ci to przyszło do głowy?
 — Sądzisz, że zrywając kwiaty, nie słyszałam waszej rozmowy z ciocią. Któż to pierwszy, jeśl nie ona, rozpoznał ekwipaż pana Ste-