Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/61

 — Wszak masz pani już jednego, pana Stanisława, ja chcę być drugim tylko.
 — Tak, masz pan słuszność, mam braciszka Stasia i bardzo serdecznie go kocham, ale a propos Stasia, będziesz pan musiał i jemu swoje zamiary wypowiedzieć.
 — Nie sądzę, żeby co miał przeciwko temu; zresztą tak dawno się znamy, w szkołach jeszcze byliśmy razem.
 — A z ciocią mówił pan? panie Stefanie — rzekła Mania — to najtrudniejsza będzie przeprawa.
 — Dla czego?
 — Bo... bo ciocia pana bardzo kocha.
 — Eh! żarty, panno Marjo; żarty, kochana siostrzyczko.
 — Proszę! już kochana?! U was, moi panowie, to jak widzę, kochanie na zawołanie.
 — A tak; ale zkąd pani wie, że mam łaski u cioci?
 — Bo zawsze pana chwali i mówi... i mówi, że pan jest...
 — Czemuż pani nie kończy?
 — A nie obrazisz się pan?
 — Daję pani słowo, że nie.
 — Otóż ciocia mówi zawsze, że pan jest... ciamajda!
 Pan Stefan rozśmiał się.
 — Więc to ma być dowód?
 — Że pana bardzo kocha... ale oto jesteśmy już na ganku, prawie wobec cioci. Zdobądź-że się pan na odwagę i powiedz-że jej raz, że kochasz naszą drogę Celinkę; przecież ciocia gra tu rolę matki.
 W chwili, gdy to Mania mówiła, pani Karwacka ukazała się we drzwiach pokoju, wychodzącego na ogród.
 Pan Stefan szybkim krokiem do ciotki się zbliżył. Mania dyskretnie wbiegła do pokoju i udała bardzo zajętą przy samowarze. Brzękała szklankami, podstawkami, łyżeczkami, udając że jest bardzo energicznie przygotowaniami do herbaty zatrudnioną.