Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/76

 Właśnie przeskoczywszy rów, na gościniec wyjechał, gdy zdala, od strony Karczówki, dokąd oczy jego mimowoli się zwracały, dostrzegł jakiegoś jeźdźca.
 Nie rozpoznał go dobrze, lecz domyślił się, że Stanisław w odwiedziny do niego przyjeżdża.
 Spiął konia ostrogami i naprzeciwko gościa cwałem się puścił.
 Gniady wyciągnął się jak struna, podniósł kopytami tuman kurzawy i niebawem obadwaj jeźdzcy znaleźli się tuż przy sobie.
 Stefan witał gościa serdecznie.
 — Bóg ci zapłać — mówił — dotrzymałeś słowa.
 — A jakże, za obowiązek to sobie miałem, a przytem, jak się domyślasz zapewne, bez gościńca nie jadę.
 — Wieziesz mi samego siebie, to dosyć.
 — Wiozę ci więcej jeszcze.
 — Cóż takiego?
 — Ukłony od panien i wymówkę, żeś o nas zapomniał.
 — No widzisz... siano.
 — Ja im to mówiłem, ale Mania powiedziała, że my wszyscy, to jest mężczyźni, wolimy sieczkę, słomę, plewy, niż towarzystwo kobiet.
 — Zawsze wesoła.
 — Zazdroszczę jej tego humoru — szczególne usposobienie, Celinka nie ma takiego.
 — No, starsza.
 — Być może, ale nad wiek swój poważna. Wiesz co Stefanie, że ja niedługo tu będę u cie-