Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/80

spuścił a po chwili milczenia rzekł:
 — Co prawda, nie powinienem teraz domu opuszczać. Same kobiety, zgnębione po doznanych przejściach, no, i rządca stary.
 — Więc czemuż jedziesz, Stanisławie, co cię z domu wypędza?
 — Konieczność, mój kochany, konieczność, nie powiem ci więcej. Jednak mam nadzieję, że będziesz miał oko na dom i gospodarstwo nasze. Liczę na ciebie, wszak cię to równie dobrze jak i nas wszystkich obchodzi.
 — Nie wątpij o tem... chociaż nie rozumiem i nie znam powodów twego wyjazdu, jednak żądanie twoje najsumienniej spełnię.
 — Ufam ci szczerze, mój Stefanie.
 — Dziękuję, lecz zarazem pozwól, że ci jeszcze jedno zadam pytanie.
 — Jakież to?
 — Wyjazd taki jest kosztowny, zwłaszcza, że dość długo zabawisz, przytem rachunki jakieś masz podobno załatwiać...
 — Tak jest.
 — Kiedym był u was ostatnim razem, mówiłeś, że kłopoty masz, że ci gotówki brak, jakże więc jedno z drugiem pogodzić?
 — Poradziłem sobie jakoś.
 — Poradziłeś?
 — No, naturalnie, przecież bez grosza wyjechać niepodobna. Należało pomyśleć o tem i pomyślałem.
 Stefan pytać nie śmiał.
 Po chwili milczenia Stanisław z krzesła wstał, po pokoju kilkakrotnie się przeszedł a potem zwróciwszy się do Stefana, rzekł:
 — Wiesz co, panie Stefanie, każ ty mi konia podać, czas już do domu — dziesiąta.
 — Zostań jeszcze trochę.
 — Nie, nie mogę. Obiecałem siostrom, że się jeszcze dziś z niemi zobaczę, więc muszę słowa dotrzymać, a już dziesiąta blizko.