Strona:Klemens Junosza - Lekki grunt.djvu/96

ciepłe kluski, ciamajda! powinien mu był powiedzieć: nie jedź — i rzecz skończona!
 — A tamten mógł powiedzieć: jadę — i rzecz skończona — odezwała się Mania — przecież Staś jest dorosły, a pan Stefan nie jest jego guwernantką.
 — Ale zawsze przyjaciel, człowiek rozsądny, perswadować powinien.
 — O, ciociu kochana — odezwała się Celinka — co do Stefana... co do pana Stefana, to ręczę, że jeżeli wiedział o zamiarach Stasia, to perswadował z pewnością.
 — Ręczysz? ty ręczysz, Celinko?!
 — Ręczę, cioteczko.
 — Winszuję, winszuję, ale ja bym nie ręczyła.
 — A to dla czego?
 — Za żadnego mężczyznę nie można ręczyć... to przewrotny, szkaradny ród, to wszystko ciemięgi albo pustaki.
 — Pozwoli cioteczka, że co do pana Stefana zrobimy wyjątek.
 — Nie wiele wart ten twój pan Stefan; żeby miał więcej energji, toby waszemu gagatkowi głupstwa zrobić nie pozwolił.
 Celinka westchnęła.
 — O! wzdychaj, wzdychaj, bo jest czego. Kochany Stasieczek zostawił nas w ślicznem położeniu. Jak Karczówka Karczówką, jeszcze podobnej biedy i takiego galimatjaszu nie było.
 — A cóż się stało, cioteczko?
 — Nic, nic się nie stało, tylko pan Kajetan omało nie oszaleje, a ja przy nim także; co było gotówki w kasie, to kochany Stasieczek zabrał, podatków nie ma czem zapłacić! rata Towarzystwa kredytowego zalega! co więcej nawet — na robotników brakuje.
 — Cioteczko droga, w takim razie, zanim Staś powróci, należałoby uciec się do kredytu —