Strona:Klemens Junosza - Listy pedagoga.djvu/6

 — Zdrada, odrzekłem grobowym głosem... i spuściłem oczy ku ziemi...
 — Nie chcesz pan mówić... pojmuję tę draźliwość serca... jestem z tych kobiet, które umieją czuć, chociaż bywają pojmowane tak rzadko.
 — Idealna baba, pomyślałem sobie, trzeba ją będzie pocieszać.
 — Co do warunków, to powie panu nasz kasjer, ja nie wchodzę w takie drobiazgi... mieszkanie wskaże panu mój intendent...
 — Od kiedyż mam rozpocząć moje obowiązki?
 — Odpocznij pan czas pewien, przyjdź do siebie... urządź się, przez ten czas poznamy się bliżej, mówisz pan po niemiecku?...
 — Mówię pani.
 — To dobrze, mama moja zwykle mówi tym językiem, i podczas jej obecności towarzystwo nasze musi się do niej stosować.
 — Z przyjemnością to uczynię.
 — Dzięki panu, jesteś pan dobry — domyślasz się pan zapewne, że rodzina Salzpiperów pochodzi z nad brzegów...
 — Eufratu, chciałem wymówić.
 — Z nad brzegów Renu, pielęgnujemy też nasz język i staramy się zachowywać tradycje wspaniałych rycerzy... przodków naszych... sądzę, że te zasady zawsze będziesz się pan starał zaszczepiać w młodocianych sercach moich dziatek...
 Skłoniłem się w milczeniu — pani zadzwoniła.
 — Poprosić dzieci, rzekła.
 Po chwili weszło dwóch chłopczyków ubranych z pewną elegancją, z przesadą nawet, a matka rzekła do nich;
 — Moje dzieci, przywitajcie waszego nauczyciela pana Henryka.
 Na to wezwanie jeden z chłopaczków zaczął kręcić palcem w nosie, drugi zaś wziął się do łowienia much na oknie.
 — Wybacz pan, to jeszcze takie młode i nieśmiałe aniołki, rzekła pani Salzpiper.