Strona:Klemens Junosza - Milion za morzami.djvu/17

Rozdział czwarty, w którym będzie kilka słów o młodzieńcu co nic nie mógł skończyć, a od jesieni już wisiał przy pewnéj dykasteryi.

 W lichéj restauracyjce, przy lichéj uliczce w Warszawie, w osobnym pokoju, szczególnie zadymionym i zakopconym, siedziało kilku młodych i wesołych ludzi, pomiędzy którymi odznaczał się sympatyczną powierzchownością młody przystojny blondyn, o bujnéj czuprynie i kołnierzykach wyciętych w sposób straszliwy.
 Młody ten człowiek mówił do swoich współbiesiadników:
 — Czy widzieliście kiedy uczciwego szlachcica w roli Sfinksa?
 — Ciekawszém byłoby ujrzéć Sfinksa w roli szlachcica.
 — No — otóż szanowny dawca mego życia, po raz pierwszy zaprezentował mi się jako Sfinks.
 — Powinieneś więc odtąd nazywać się Sfinkssohn.
 — To ładnie brzmi: jak założysz dom handlowy z wiktuałami na Maryensztadzie, to weź sobie to nazwisko na firmę, zawsze jako Sfinkssohn znajdziesz łatwiejszy kredyt niż jako Gozdawski.
 — Widocznie nie czytałeś ostatniego utworu mego papy, kiedy mi mówisz o sklepiku.
 — Cóż to za utwór, — zapytano, — może dramat, bo jakoś masz bardzo nos na kwintę.
 — Gorzéj niż dramat — sielanka!!
 — Ładny interes, porzucasz więc Warszawę?
 — Niestety, tak: rozpoczynam najpiękniejszą idyllę, bukolikę — co chcecie — zostaję rolnikiem.
 — Zkądżeż to nagłe postanowienie?
 — Czytajcie, — to mówiąc Wicek, bo piękny blondyn był rodzonym synem pana Gozdawskiego — rzucił na stół depeszę.... Pięć głów schyliło się nad nią i pięć głów przeczytało te słowa:
 „Bierz dymisyę i przyjeżdżaj natychmiast, wziąłem dla ciebie dzierżawę.”
 — I cóż ty będziesz robił na téj dzierżawie?
 — A nic — będę dzierżawcą; dziwi mnie tylko, zkąd ojcu przyszła myśl tak nagła i niespodziewana.
 — Ha, wypadki po ludziach chodzą.
 — Pewnie ma dla ciebie jaką gęś.
 — A dajcież mi święty pokój.
 — Ale ma, ma, gęś prawdziwą, gęś ze wszystkiemi cnotami parafialnemi, okropną niewinność w perkalowéj sukni, używającą pomady topolowéj; jeżeli tak, winszujemy ci szczęścia.
 — Pijmy zdrowie przyszłéj pani Gozdawskiéj.
 — Niechaj żyję para młoda! przy zaręczyn tych obrzędzie!!
 — Cóż to za żarty?
 — To nic, wyjątek z Halki.... lecz powiedz jakże postąpisz?
 — Zobaczę: w każdym razie w wysokich sferach urzędowych zajdą ważne zmiany.
 — Dla czego.
 — Opuszczam natychmiast zaszczytne stanowisko dyetaryusza.
 — Sądzę, że twój naczelnik nie będzie płakał.
 — O! to stary krokodyl.... ołowiana dusza.... podobno się urodził w oficyalnéj kopercie, z numerem na plecach.
 — Ba! ale za to jak siedzi! dziesięć godzin z rzędu nie wstaje z krzesełka.
 — Miły ananas, a nudny jak przegląd polityczny.
 — Jutro przychodzę do niego i powiadam mu ostro: panie naczelniku, dłużéj urzędować razem nie możemy, niech więc pan się poda do dymisyi, albo niech mnie pan dymisyę wyrobi.
 — No to możesz być pewny, że on wybierze to drugie.
 — Przecież nie o co innego mi idzie; a jak mi się zapyta co zamierzam czynić, to mu powiem, że kupuję plantacye trzciny cukrowéj w Ameryce.
 — Ładna myśl! więc jedziesz?
 — Ha, cóż robić, musi być ważna przyczyna kiedy mój ojciec odżałował rubla na depeszę; jutro wieczór już siedzę w wagonie.
 — Żałujemy cię mocno, byłeś wesołym kolegą i dobrym towarzyszem w naszéj czasem różowéj, a najczęściéj bezbarwnéj doli, lecz kiedy odjeżdżasz....