Strona:Klemens Junosza - Milion za morzami.djvu/34

spore grono szlachty, która jak w dym wstępowała w gościnne progi państwa Grubasińskich.
 Ztąd téż gdy owi tygodniowi goście Bąkowego dworu ujrzeli rozpędzone deresze, wybiegli wszyscy na ganek i zaczęli wołać ludzi, sądząc, że flegmatyczne zwykle opasy poniosły i że życiu pani Pękalskiéj grozi niebezpieczeństwo.
 Ale niebezpieczeństwa nie było. Walenty przypomniał sobie widać kawalerskie czasy i w największym pędzie zawinął w bramę, obiegł białemi kamieniami obłożony trawnik i przed gankiem nie osadził, ale wkopał na miejscu koniska, które kopytami zaryły się w ziemię, trzęsąc łbami i rzucając pianę z karków i piersi.
 — Co się stało? — zapytał Grubasiński.
 — Wiecie — rzekła babcia, wychylając z budy zakurzone oblicze — wiecie państwo, milionik się wściekł!
 — Jaki? gdzie?
 — Prawdzicki nie ma nic! na owinięcie palca — ani grosza nie ma Prawdzicki! jak zbawienia pragnę — mówiła gramoląc się z budy i pokazując przytém niebieskie pończochy, owoc swéj własnéj pracy...
 — Co pani mówi?
 — Okradli go?
 — Co go mieli okraść? kiedy on ni gdy nic nie miał, nie ma i miéć nie będzie.
 — Co pani mówi, a milion? a sukcesya?
 — Wszystko bajki — on jest taki milioner, jak ja panna.
 — Nie może być!
 — No to kiedy nie wierzycie, to czytajcie, tu przecież stoi jak wół...
 — Prawda! prawda! ale to ten sir Prawdzicki, żeby téż cały majątek podrzutkom zapisywać...
 — Prawdziwy ser.
 — Głupi jak masło!
 — Skrzywdził familię i okradł okolicę.
 — Jakto?
 — Zdmuchnął nam z przed nosa milionową pannę...
 — Będzie téż siedział w piekle — rzekła babina — po same uszy, jak ten jego pradziadek, co straszy po nocach na wydmie.
 — A to komedya!
 — I wyście mu takie honory świadczyli!
 — My... jakie honory?
 — A nie staraliście się o tę gęś?...
 — Ale gdzież tam? co znowu? mielibyśmy téż o co...
 — No, gadu, gadu, a tu jeszcze mam spory kawał drogi przed sobą.