Strona:Klemens Junosza - Monologi. Serya druga.djvu/143

czajnie, jak szkapy. Bryczkę mam, bo przy tych letnich grymaśnikach wszystko człek musi trzymać — to też kładę wasąg na wóz, siedzenie robię ze słomy i jest bryczka lepsza niż insza żydowska.
 Oj, jeżdżą też, jeżdżą! A to do kolei, a to do lasu na majówkę, a to znowu do miasteczka po sprawunki, a to po gości, a to odwieź gości.
 Szkapy dzień w dzień chodzą, chyba, że już wielka ulewa, to mają spokój.
 Jednemu letnikowi zachciało się wierzchem paradować... pyta:
 — Franciszku!
 — A co?
 — Konia pod wierzch macie?
 — Konia nie mam, ale kobyła jest.
 — A czy dobrze chodzi?
 — Oj, oj... aby jeno na nią kawałek patyka, a twardego, to idzie jak wiater.
 — A siodło macie?
 — Nie mam.
 — A jakże siadacie na szkapę!
 — Juści staromodnie, z płotu.
 Dumał, dumał, nareszcie powiada.
 — Pojadę, ale podścielę sobie dywanik. Ile za wynajęcie?
 — Niby szkapy?
 — A tak.
 Poskrobałem się w głowę i rzekłem:
 — Rubelka pan da...