Strona:Klemens Junosza - Monologi.djvu/198

 Udałem się do sali i uczułem, że dziwny dreszcz przenika całą moją istotę.
 Ach! czemuż nie mam rąk, rąk ludzkich, kościstych, muskularnych, żebym mógł zmiażdżyć tego doktora, który w tej chwili całuje białą rączkę mojej Anielci... Mojej?! Alboż duchy mają co swego?! Brr!
 — Czy już pani lepiej? — zapytuje — czy wraca spokój? czy nerwy przychodzą do porządku po strasznem wstrząśnieniu?
 — Dziękuję ci, doktorze — odpowia Anielcia, — jeszcze mi nie zupełnie dobrze... ale...
 — O! zapiszę pani kali bromatum — mówi i znowu wpija się ustami w jej rękę.
 Zbójco! w jakiej farmakopei wyczytałeś, że dotknięcie twoich ust nazywa się „kali bromatum?“
 Anielcia rączki nie cofa...
 Zaczynają rozmowę, banalną rozmowę o pogodzie, teatrze, projektowanych zabawach na karnawał... wreszcie o żałobie i o mnie...
 O mnie!
 — Droga pani (już mu jest droga!) — powiada ten damski lekarz, — dziś możemy już mówić o tem spokojnie... (Już?! Dopiero tydzień, jak mnie pochowano!)
 — Tak... — odzywa się Anielcia z westchnieniem.
 — Więc, jeżeli mam być otwarty, to powiem, że niema tego złego, coby na dobre nie wyszło