Strona:Klemens Junosza - Na chlebie u dzieci.djvu/17

 — Oj, oj... ja też jestem gospodyni w swojej karczmie... co wy odemnie chcecie?
 — Gorzałki chcemy i dość!
 — Ny, ny — zaraz...
 — Poszukaj Joela, bo tobie nie pilno widać.
 — Co ma być pilno? Nie pali się.
 — Też Joel dobrał sobie połowicę! — jej tak się chce chodzić, jak psu orać.
 Joel usłyszał kłótnię i z drugiej izby wybiegł.
 — Gaj weg, Bruche — rzekł do żony, — gaj weg! Nie gniewajcie sobie, panowie gospodarze... wszystko zaraz będzie. Moja żona słaba jest, ona delikatna, jej ciężko.
 — Wszystkie wy delikatne!...
 — Ny, ny. Siła dać? ja myślę, że dużo. Chyba z garniec. Wy powinni być dziś wesołe, a nawet lepiej, niż na weselu.
 — Albo co?
 — Już ja wiem co. Wy zrobili dziś dobry interes. Do tej pory stary Pypeć pił na całej gospodarce, teraz wy będziecie pili każdy na swojem. To bardzo dobrze jest; na świecie musi być handel, musi być ruch, jak się należy. Stary Pypeć bardzo porządnie zrobił. Prawda, panie Florek?
 — Juści prawda.
 — Ja zawsze prawdę mówię. Kto ma płacić za dzisiejszą wódkę?
 — Nie bój się, będzie zapłacone.
 — Ja się nie boję, ja wiem, że będzie, tylko mam taką naturę, że lubię wiedzieć, komu mam się