Strona:Klemens Junosza - Na chlebie u dzieci.djvu/60

 — O! Jezu miłosierny! — zaczęła zawodzić Nastka, — teraz wszyscy na nas! Jeszcze nas za zbójców podadzą. A czy to my źli byli dla nieboszczki? czy nie dogadzaliśmy jej? nie podchlebiali? co sama chciała jeść — to jadła, co chciała pić — to piła...
 W tej chwili wyszedł z chałupy stary Pypeć. Oczy miał jak błędne, zataczał się.
 Usłyszawszy ostatnie słowa córki, podniósł rękę do góry, ruszał przez chwilę ustami i rzekł:
 — Ty, Nastka, psia wełna, łżesz — ona nic nie piła!
 Rozepchnął ludzi łokciami i powoli powlókł się ku karczmie...
 Kusztycki, Łomignat i Grzędzikowski poszli razem.
 — Cóż wy na to, Onufry? — zapytał Łomignat dziada.
 — Albo ja wiem.
 — Ale jak wam się widzi, podług waszego pomiarkowania?
 — Hm... Złość ludzka na ten przykład, jako wam wiadomo, wielka jest; tedy... na ten przykład...
 — I cóż tedy?... — pytał Kusztycki.
 — Tedy nic innego, na ten przykład, tylko nieboszczkę dzieci głodem zamorzyły.
 — I mnie się tak widzi — dorzucił kowal...
 Po wsi snuły się gromadki ludzi, kobiety zatrzymywały się przed chałupami, koło studzien, i nie było innej rozmowy, tylko o nieboszczce, o sołtysie, wartownikach, o dzieciach złych, o sędziach i dok-