Strona:Klemens Junosza - Na chlebie u dzieci.djvu/68

ten przykład „wieczny odpoczynek“ — a skoro dusza zmarła prosi... to się odmawiać, na ten przykład, nie godzi.
 — Może i prawda, — rzekł Łomignat.
 — Tak, tak! i powiadam wam ludzie: nie bałamućcie, jeno chodźcie, skoro was proszą.
 — A no, kumie, możebyśmy i poszli?
 — Chodźmy, chodźmy, — odezwało się kilku.
 Po niejakim czasie ze dwudziestu chłopów i kilkanaście bab znalazło się w karczmie.
 Florek rolę gospodarza odgrywał — nalewał wódkę, zachęcał do picia.
 Stary Pypeć, zarośnięty jak dziad, obdarty, siedział przy stole, głowę na ręku oparł i płakał.
 Grzędzikowski zbliżył się do niego.
 — I czegóż wy, mój Wincenty, tak lamentujecie? — zapytał.
 — Et, psia wełna... zmarło się oto kobiecie...
 — Każdemu, moj Wincenty, na ten przykład, się zamrze i lamentować niema czego. Wola Boska! Tej dziś, nam jutro — a wszyscy ludzie powinni zawsze być gotowi jakoby do drogi, na ten przykład. Napijcie się z nami.
 — Piło się.
 — Można jeszcze.
 — Wiadomo, że można... ale co się kobiecie zmarło, to zmarło...
 — Niech spoczywa z Bogiem. W wasze ręce!
 To mówiąc, dziad łyknął haust potężny, splunął i otarł twarz szorstkim rękawem kapoty.