Strona:Klemens Junosza - Na chlebie u dzieci.djvu/80

 — Czego ty gałganie stoisz?
 — A nie widzisz to żydzie, że ja przecie nie stoję.
 — Jakto nie stoisz?
 — Przecie siedzę na wozie, jeno konie stanęły.
 — Bierz się na prawo, bo wylecimy do rowu.
 — Ha! jak wylecimy, to wylecimy, nie do nieba, jeno do ziemi.
 — Ty głupi jesteś! jak się kufa rozbije, to kto mi za okowitę zapłaci?
 Jacek ściągnął lejce, uderzył konie batem i wóz, skrzypiąc, potoczył się po drodze.
 — Jacek!
 — Co?
 — Jakie ty masz głupie przyzwyczajenie, żeby w drodze spać!
 — O, przyzwyczajenie! widzicie go! to tylko żydy przyzwyczajone są spać na furze; zaś człowiek jeno się krzynkę zdrzemie.
 — Żydy! żydy! u was wszystko żydy! Co się stanie, to żydy. Wy niedługo będziecie gadali, że jak koń ogonem rucha, to także żydzi winni.
 — Bo i pewnie...
 Joel nie odpowiedział, gdyż uwaga jego zwrócona była na co innego: zdawało mu się, że poza krzakiem, pod dębem, stoi jakiś człowiek... Stoi ciągle nieruchomo, w jednakowem położeniu, jak gdyby coś niedobrego zamierzał.
 Joel się zląkł; zdawało mu się, że jakiś rozbójnik czatuje, aby napaść znienacka, ograbić biednego żydka z gotówki i zabrać mu cały transport okowity.