Strona:Klemens Junosza - Na ojcowskim zagonie.djvu/61

kazała się dwukołowa biedka, którą z wielkiem wysileniem wlókło chude, kulawe konisko. Żydek na biedzie jadący nie żałował bata, ale koń niewiele na to zważał, bo przez czas długoletniego, a w ciężkiej służbie spędzonego życia, już się przyzwyczaił do takich objawów ludzkiej pieczołowitości...
 — A to się bestyja z przeproszeniem wlecze! — mruknął Judaszewski przez zęby — a przecież dałem mu przed miesiącem pół ćwierci owsa dla konia.
 Bieda wjechała na dziedziniec, żyd zsiadł z niej pośpiesznie, a koń zaczął chciwie gryźć trawę.
 Pan Jankiel, główny powiernik Judaszewskiego do spraw finansowych, a właściciel ekwipażu, któryśmy widzieli dopiero, wszedł i niskim ukłonem powitał gospodarza.
 — No gadaj no żywo Jankielku, co tam z przeproszeniem... słychać?...
 — Wielmożny panie dużo. Jest i dobrze i źle też trochę jest. Naprzód te okowite cośmy w Górkach kupili...
 — Pal ją licho! o tem później...
 — Niech będzie później... wielmożny pan wie co ja sie zawsze lubię mądrej głowy posłuchać... to może mam powiedzieć o ten rzepak, cośmy sobie oba okpili o niego? co my teraz mamy robić z tym interesem?
 — To się za pozwoleniem... zobaczy... tymczasem chcę wiedzieć o tej tam — jakże się zowie... Dąbrówce! cóż, dowiedziałeś się czy mają pieniądze! co? gadajże już za pozwoleniem... raz!
 — Za co wielmożny pan ma do nich takie złości?
 — Głupiś jest i basta! Ja złości? przecież wiesz jaki jestem dobry... ja muchy nie zabiłem w swem życiu... ale co kto winien, to oddać powinien, taki to już porządek na świecie.
 — Ny — a zkąd wielmożny pan wie, że uni nie oddadzą? Przecież dawali panu połowę...
 — To cóż ztąd — mnie się nie połowa należy, tylko wszystko!
 — To uni też nie będą z panem cyganić, tylko właśnie oddadzą wszystko.
 — Hę? zkąd? z nieba im spadło... czy jaki dziadek w Ameryce za pozwoleniem umarł?
 — Nie słuchałem o żaden dziadek coby sobie umarł, a z nieba, to wielmożny pan wie, że im tylko grad na pszenicę zleciał...
 — No więc jakżeż mogą oddać? Ej Jankielku, to będzie dobry interesik, z przeproszeniem jak kupimy Dąbrówkę, taki folwarczek!!
 Żyd przecząco głową poruszył.
 — Nie, wielmożny panie, to nie będzie dla nas dobry interesik.
 — Dlaczego?
 — Ja panu mówię, że nie. Uni twarde są, nic im nie zrobi... ja nawet żału-