Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/123

— 115 —

Zofią i wyprawić ją z domu, tak, żebyśmy jéj nie zastały już za powrotem.
 — Drażliwa to sprawa, ale kiedy żądasz tego koniecznie...
 — Bezwarunkowo!
 — Dobrze, ale cóż jéj powiem, gdy mnie zapyta o powód oddalenia?
 — Powód oddalenia? Przecież mówiłam ci: romans z panem Kamińskim! romans skandaliczny, który w przyzwoitym i szanującym się domu tolerowany być nie może.
 Pan Kramarzewski stuknął się palcem w czoło. Zrozumiał teraz co się święci... Przecież panna Franciszka miała na Kamińskiego widoki. Wobec tego faktu, wiedział, że nic nie poradzi, że nie uratuje biednéj dziewczyny, o któréj niewinności miał głębokie przekonanie. Postanowił zatém zrobić co mu żona zaleciła, ale zrobić w formie możliwie delikatnéj, najmniéj przykréj.
 Powziąwszy to postanowienie, kazał zaprządz konie do powozu, a w pół godziny późniéj, gdy już panie odjechały, zapukał lekko do pokoju Zosi.
 Zastał ją bardzo zmienioną. Twarz jéj była blada jak kreda, oczy zalane łzami, pochylona nad walizką układała w niéj swe rzeczy. Czyżby dowiedziała się co ją czeka?
 Pan Leon w pierwszéj chwili nie wiedział co ma mówić. Zosia odezwała się pierwsza.