Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/15

— 7 —

 — Juści prawda, poszerszeniało biedactwo całkiem.
 — Siadajcie Michale, pojedziem, zawdy raźniéj jakoś przy kupie, zkąd że wy tak oto na piechotę idziecie?...
 — Ot — odrzekł Michał, gramoląc się powoli na furę, chodziłem do powiatu z podatkiem.
 — A nie mogliście to jechać?
 — Szkodowałem bydlęcia, mój Franciszku, ale widzę, że wy z dużéj drogi jedziecie, bo i szkapiny tęgo obchudzone i wóz jak pod ciężar.
 — Ot jeździło się za Wisłę sześć mil.
 — Patrzcie, a ja w drugiéj wsi siedzący, nie wiedziałem nic.
 — Ja to do drogi zwyczajny, mój Michale, dość się nawłóczyłem po świecie. Byłem ci ja w Lublinie i w Radomiu i w Kielcach, raz to nawet i do samego Krakowa jeździłem.
 — Wiadomo, że drugiego takiego wędrownika szukać, ale kto was teraz na taki psi czas wypędził?
 Franciszek westchnął ciężko.
 — Prawdziwie rzekliście Michale, żem pojechał jak wypędzony, ale musiałem.
 — Według zarobku niby?
 — Gdzie zaś, mój Michale, według biedy ludzkiéj, moi złoci, według frasunku, sieroctwa ciężkiego, co i opowiedziéć nawet trudno.