Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/163

— 155 —

 — O! dajże pokój... Tylem się namartwiła przez czas twojéj choroby a teraz, już jesteś blizką wyzdrowienia, miałabym cię opuścić? Nie, Zosiu, tego nie będzie.
 — Ja mam przed sobą drogę wytkniętą...
 — Istotnie masz ją, moje dziecko. Jak na teraz twoja droga to cisza, wino i wzmacniająca dyeta. Słyszałaś przed chwilą co powiedzieli lekarze.
 — Prawda, ale...
 — Nie ma ale, żadnego ale nie ma.
 — Jabym pragnęła.
 — Ciekawam co...
 — Jabym praguęła wstąpić do zgromadzenia. Nie mam już nikogo z bliskich...
 — A siostra?
 — Przygarną ją krewni... ja zaś będę służyła nieszczęśliwym!
 — Siostrą miłosierdzia chcesz zostać?
 — O tak! to moje jedyne pragnienie!
 Pani Władysława roześmiała się.
 — Śliczna myśl i trzeba ją wykonać jak najprędzéj. Taka kolosalna kobieta jak ty, taka silna, będzie mogła czuwać po całych nocach, dźwigać chorych... Wszak prawda? Pokaż no ręce! A widzisz, takiemi rękami głazy mogłabyś podnosić.
 — Siły wrócą! — szepnęła Zosia:
 — Ano, nareszcie przyszliśmy do punktu, na którym możemy się porozumiéć. Siły wrócą, dobrze,