Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/169

— 161 —

 — Ciągle mówimy... — odezwała się młodsza.
 — I jeszczeście nie powiedziały sobie setnéj części tego, co powiedziéć pragniecie. Wszak prawda, Zosiu?
 — Pokazuje się, że nas pani zna wybornie.
 Pani Władysława rozśmiała się.
 — Czy was znam!? Boże drogi! Przecież i ja byłam kiedyś młoda i miałam swoje marzenia, pragnienia, miałam przyjaciółki serdeczne, przed któremi spowiadałam się ze wszystkich myśli swoich... Nieraz, gdyśmy się zeszły, to końca gawędce nie było... a cóż dopiero mówić o was, o dwóch siostrach, które spotkały się po długiém niewidzeniu, po takich ciężkich przejściach. Zdaje się, że przez rok cały miały byście przedmiot do rozmowy.
 — Istotnie! — odezwała się Helenka — to prawda.
 — Jabym wam nie przeszkadzała, ale obowiązek gospodyni każe mi prosić was do stołu i poetyczny urok waszéj rozmowy przerwać zwyczajną, powszednią prozą życia. Chodźcież się posilić panienki.
 Gdy już wszystkie trzy zasiadły przy stole, Zosia odezwała się nieśmiało:
 — Jaka ja jednak jestem niedobra i niewdzięczna...