Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/180

— 172 —

 Pani Władysława objęła Zosię z czułością.
 — Słuchaj — szeptała do niéj — ciebie już dziś nic nie wiąże... jesteś wolna, niezależna, możesz rozporządzać sercem swojém, jak zechcesz. Zostań więc tu u mnie i pozwól, aby mój brat rozpoczął starania o twoją rękę.
 — Pani! — rzekła Zosia poważnie — to niepodobieństwo.
 — Dlaczego? dlaczego? Na miłość Boską dlaczego?!
 — Wytłomaczę się pani. Ja wysoko cenię pani brata, uwielbiam jego zacny i szlachetny charakter, ale... — tu przerwała i zamyśliła się smutnie.
 — Ale co? co za przeszkoda? — nagliła pani Władysława.
 — Przeszkoda i duża przeszkoda, droga pani. Cóżbym mu w zamian przynieść mogła za jego przywiązanie i szlachetność? co? Złamane życie, duszę zbolałą!... Brat pani wart lepszego losu i znajdzie go niezawodnie.
 — A jeżeli on właśnie ten najlepszy los widzi w związku z tobą?...
 — To mi go żal... Ja nie jestem stworzona do szczęścia i nie potrafiłabym uszczęśliwić nikogo.
 — Ty dziecko jeszcze jesteś, moja droga Zosiu.