Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/255

— 247 —

raz mój Jojno, chciałbym się was o niejedno jeszcze zapytać.
 Żyd wahał się, pogładził długą brodę i rzekł:
 — Wielmożny panie, może jutro...
 — Dlaczego?
 — Dobrą wiadomość trzeba prędko nosić... Jabym teraz chciał poleciéć do mojéj żony i jeżeli pan pozwoli, to ja zaraz polecę... ja będę leciał i będę krzyczał: „Ryfka, słuchajno Ryfka! ciesz się, ja tobie niosę perłę, ja tobie niosę brylant, ja tobie niosę pańskie słowo!“
 Roześmiałem się.
 — A skoro tak, to niechże Jojna leci.
 Żyd ukłonił się do saméj ziemi, dziękował jeszcze i zniknął za drzwiami.
 Otworzyłem okno.
 Do izby nizkiéj i dusznéj wpadły czerwonawe płomienie zachodzącego słońca i wniosły z sobą orzeźwiające tchnienie ogrodu... Zapach niewykwintnych, ale miłych kwiatów: rezedy, pachnącego groszku, lewkonii, orzeźwił mnie przyjemnie. Oparłem się o futrynę i wychyliłem głowę przez okno, wtem nagle doleciał mnie dźwięczny i rzewny śpiew: „Wszystkie nasze dzienne sprawy...“
 Głos był silny, metaliczny, młody i pełnemi tonami rozbrzmiewał w powietrzu. Zkąd, pomyślałem sobie on się tutaj, w téj prawdziwéj Pustelni, w tém schronisku ludzi starych, w tém jakimś miejscu zaklętem, nad którem jak chłop