Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/27

— 19 —

 — Nu... a jakim sposobem pojedziemy?
 — To już wasza rzecz!
 Konduktor zapalił zgaszoną latarnię, cierpiąca pani wydobyła się ze środka landary.
 Światło latarni padło na twarz młodéj osoby. Wtedy ów siwiejący szlachcic przystąpił do niéj i rzekł:
 — Wybacz pani moją śmiałość, ale uderzające podobieństwo skłania mnie do niedyskrecyi. Czy pani nie jesteś córką nieboszczyka pana Romana z Rudki?
 — Znał pan mego ojca? — zapytała z żywością.
 — Byłem jego przyjacielem serdecznym i panią znam również, ale przypuszczam, że nie pamięta mnie pani.
 — Istotnie, nie przypominam sobie...
 — Nic dziwnego, kiedy po raz ostatni odwiedziłem pani rodziców, pani byłaś dziesięcioletnią... Zosią. Wszak dobrze pamiętam?
 — Doskonale! — odpowiedziała z uśmiechem.
 — I miałaś pani siostrzyczkę, wówczas jeszcze bardzo maleńką, Helcią ją nazywano.
 — I po latach tylu jeszcze pamięta pan imiona takich dzieciaków?
 — Jak pani widzi. To nie tak dawno, będzie temu lat.. ośm. Nieboszczyk taki z was był dumny, tyle mi o was naopowiadał, tak się wami cieszył.