Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/291

— 283 —

 — Są i nowe jednak...
 — Są; tego roku Szymon mi dwie dostarczył.
 — Widzę, że pani z tym Szymonem ciągle ma do czynienia.
 — Bo muszę. Prawie ciągle potrzebuję jego grzeczności; palików do drzew w ogrodzie, tyczek do grochu, ulów... Ciocia mi tego nie da, więc muszę Szymona prosić.
 — Ale parkan w ogrodzie już naprawił.
 — To nie jego zasługa, pan mu kazał, więc naprawił zaraz, a ja go prosiłam od dwóch tygodni napróżno. Chodźmy do pszczółek... Ale muszę pana przedtém zabezpieczyć, bo moje pszczółki nie są bardzo gościnne, nieznajomych kąsają... Wejdźmy do téj chatki...
 Weszliśmy; była to nieduża stancya z kominem. Na ścianach wisiały siatki i różne narzędzia pszczolarskie, w kącie zaś stał tapczan, na nim garść słomy zmiętéj.
 — Czy tu kto mieszka? — spytałem.
 — Mieszka, ale tylko podczas zimy.
 — Któż taki?
 — Długa to historya... może ją panu ciocia lepiéj opowie...
 — Ale pani zna tego mieszkańca?
 — Miałabym nie znać?!... Jest to Bartłomiéj.
 — To jeszcze nie wiele mnie nauczyło.
 Helenka rozśmiała się.