Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/30

— 22 —

wę szalem i wsunęła się do wnętrza przewróconéj budy, aby tam znaleść ochronę od wiatru.
 Przy migotliwem świetle latarki, Zosia spojrzała na towarzysza podróży, który ojca jéj przyjacielem się mienił i zdawało jéj się, że dostrzega na jego skroniach siwiznę.
 Starcem jéj się wydał.
 Milczenie jakiś czas trwało, on przerwał je pierwszy.
 — Wszak pani miała brata? — zapytał.
 — Tak, panie, najstarszy z nas trojga.
 — Gdzież jest obecnie?
 — O tem wie chyba Bóg jeden — odrzekła — bo my nie. Jak wyszedł z domu przed rokiem, już go od téj pory nikt z nas nie widział.
 — I żadnéj wiadomości, żadnego listu, nic?...
 — Ani słóweczka.
 — Boże! Boże... ileż nieszczęść znosić każesz. A któż gospodaruje w Rudce? — spytał po chwili.
 — Właściciel.
 — Właściciel? przecież ojciec pani nie żyje.
 — To pan nie wie? Rudka sprzedana niedawno. Żyd ją nabył.
 — Sprzedaliście państwo?
 — My nie... Sprzedał ją sąd, towarzystwo, wierzyciele, albo ja wiem kto. Ja się na tém nie znam, panie. Wiem, że zarzucano nas jakiemiś papierami, że mama jeździła do różnych adwokatów, starała