Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/31

— 23 —

się o pieniądze... Sąsiad jeden poczciwy dopomagał w tych staraniach, ale widocznie na nic się to nie zdało, bo Rudkę sprzedali, i my musiałyśmy się wynieść z rodzinnego gniazda... Oto i cała historya naszej niedoli. Jak pan widzi niedługa.
 — I nie uratowałyście nic panie z całego majątku?
 — Podobno nic!
 — Mama zapewne mówiła pani...
 — Mówiła, że jéj kilkaset rubli zostało i nadzieja spredaży kilku pamiątkowych klejnotów, które udało się ocalić przed argusowemi oczami komorników.
 — I nic nadto?
 — Powiedziałam panu...
 — Okropne... okropne położenie! Cóż panie zamyślacie robić?
 — Mama ciągle płacze, Helcia nie zdaje sobie dokładnéj sprawy z położenia...
 — A pani?
 — A ja, jak pan widzisz, jestem na drodze do Warszawy... jadę, szukać pracy i chleba.
 — Ma pani przynajmniéj jaką nadzieję?
 — W Bogu tylko...
 — Czemże się pani zamierza trudnić? Jakiemu zawodowi poświęcić?
 — Wzięłabym się chętnie do każdéj roboty, pracowałabym w kantorze, w sklepie — słowem