Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/349

— 341 —

 — Jakże, Berku, — spytałem, — powiadasz że kirkut ma więcéj niż trzysta lat?
 — Ha! ha! i wiele więcéj!
 — Naprzykład?
 — Ja nie wiem, ale on bardzo stary jest. On taki stary jak i sam Lublin, może nawet jeszcze starszy. Czy pan tam kiedy był?
 — Nie.
 — To pan nie widział jakie tam stare kamienie są?
 — A Berek widział?
 — I ja nie widziałem — ale ludzie gadają. Ludzie gadają, że tam już wszystkie pismo, co było na kamieniach wykute, wiatr wydmuchał i woda wymyła! Pomyśl pan sam wiele to trzeba było wiatru i wiele wody, żeby wytrzéć z kamienia pismo — a jakie pismo? Co wykute jest! Każda literka przynajmniéj na pół cala głęboko. Powiadają, że niektóre kamienie już tak w ziemię powłaziły, że mało ich co znać. Weź pan na delikatny rozum, wiele trzeba czasu żeby sam kamień w ziemię wlazł i żeby się w niéj schował — to nie bagatela jest!
 — Na tym kirkucie zapewne wielu sławnych i uczonych żydów spoczywa?
 — Aj! sławnych, uczonych, nabożnych rabinów, wielkich bogaczów moc! Cały kahał ich tam jest. Aj, aj, żebym ja miał jeden procent od tysiącznéj części téj zasługi co oni mają przed Panem Bogiem,