Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/352

— 344 —

 — Są takie rzeczy, o których wszyscy wiedzą i są takie książki, w których jest napisane to co było — i nikt nie może powiedziéć, że tak nie było. Przecież musiał Berek słyszyć, że w Lublinie nauczali kiedyś wielcy rabini.
 — Ha! ha! i jacy rabini, same nabożniki, uczone!
 — Myślisz Berku, że o nich nie ma w książkach?
 — Ja wiem, wiem — w różnych żydowskich książkach to jest.
 — Nietylko w żydowskich, jest i w polskich...
 — To nie może być!
 — Jest, jest — bo dla czego nie miałoby być? O wielkich uczonych zawsze się świat dowié i szanuje ich.
 — To prawda! ma pan recht! Ja sam byłem świadkiem jak raz do powiatu przyszedł rabin, nawet nie żaden wielki rabin, ale taki zwyczajny — to jemu postawili krzesło, żeby on sobie siadł! I urzędniki miarkowali, że dla duchownéj osoby należy się krzesło...
 — Czemuż się więc dziwisz, że o prawdziwie wielkich rabinach ludzie coś wiedzą. Słyszałeś coś pewnie o rabi Salomonie Loria? rabi Salomonie ben Jehuda.
 — Aj waj! ktoby nie słyszał?
 — Przecież to lubelski rabin, wielki uczony. Umarł tu w Lublinie, temu z górą lat trzysta. Za-