Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/363

— 355 —

Z ponad rzeki dolatywał turkot młyna, z wioski dochodziło szczekanie psów. Zastanawiałem się nad genezą legendy opowiadanéj i przez Berka.
 — Panie, proszę pana, — odezwał się.
 — Co takiego?
 — Niech pan powie, co pan myśli, o tym interesie?
 — O jakim?
 — O tym, co ja go panu opowiedziałem.
 — Śliczna bajka.
 — Bajka! to jest bajka! Ha... ładna bajka! Nie, panie, prawda to nie jest bajka — ale nie każdy chce prawdzie wierzyć...
 — Trudno, widzisz.
 — Trudno? dla czego trudno? — bo powiedział Berek, a jakby powiedziała książka, toby każdy wierzył — bo to książka. Berek nie ma wiary — a dlaczego Berek nie ma wiary? — bo jest Berek! Taki nasz los. My jesteśmy od całego świata pokrzywdzeni.
 — W czém?
 — We wszystkiém. Naprzód w majątku.
 — Jakim sposobem?
 — Niby pan nie wié!
 — Nie wiem...
 — Powiedz pan, przecież u państwa czytają biblię.
 — Czytają.