Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/377

— 369 —

 W téj chwili przygasłe oczy zapaliły się i mignęły straszną błyskawicą gniewu.
 I znów ten przeraźliwy, rozdzierający serce krzyk:
 — Nie odchodź!...
 Wojciechowa nadbiegła i wzięła nieszczęśliwą za rękę, wyrzekła magiczne „jestem“ i w téj chwili stan poprzedniéj apatyi powrócił.
 Wyszliśmy...
 Nieodzywałem się wcale. Widziałem wciąż przed sobą te niebieskie oczy przygasłe, w których jedna myśl jakaś pioruny umiała zapalać; w uszach brzmiało mi ciągłe przerażające:
 — Nie odchodź...
 W milczeniu powróciliśmy do mieszkania doktora.
 Stary zdjął płaszcz, złożył go bardzo starannie i schował do szafy; przetarł okulary chustką i zapaliwszy cygaro, zapytał:
 — No, i cóż moja pacyentka? Jakże ci się podoba?
 — Nieszczęśliwa!
 — Mój kochany, ściśle biorąc, to dyabli wiedzą co jest szczęście i kto jest szczęśliwy na świecie? Ona bo widzisz...
 — Obłąkana jest — przerwałem — i już przez to jedno pozbawiona warunków szczęścia na ziemi...
 Doktór się uśmiechnął.