Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/46

— 38 —

deklinacye łacińskie; w drugim jego matka nakrywała stół do herbaty.
 Była to osoba w średnim wieku, ale jeszcze bardzo przystojna. Brunetka o dość regularnych rysach, wysoka, w ruchach i wyrazie twarzy, w spojrzeniu zdradzała stanowczość i energię. Téj właśnie energi i stanowczości zawdzięczała swoje obecne, niezależne położenie materyalne.
 — Leoś! — zawołała na chłopczyka — poproś panny Felicyi na herbatę i sam złóż książki i chodź.
 Chłopczyk pobiegł, a jednocześnie ktoś zadwonił.
 Sama gospodyni pospieszyła otworzyć. Gościem jéj był brat, a towarzysz podróży panny Zofii.
 — Przepraszam cię, moja Władziu — rzekł, podając jéj rękę — żem się spóźnił, ale tyle mam różnych interesów do załatwienia. Trzy dni jestem w Warszawie i jeszcze nie koniec. Elżbietka mi wypisała całą litanię sprawunków.
 — Ach! Elżbietka... ona zawsze ma tysiące poleceń, ale nie nudź, chodź, samowar już gotów.
 — Wujcio! — zawołał chłopczyk radośnie, rzucając się szlachcicowi na szyję.
 — Mam tu coś dla ciebie.
 — O! niech wujcio pokaże!
 — Późniéj, późniéj, jest tu coś bardzo ładnego.
 — Psujesz mi chłopca, mój bracie — rzekła pani Władysława — nie jest on przyzwyczajony do zabawek.