Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/47

— 39 —

 — To nie zabawka, to książka.
 — Czy panna Felicya idzie?
 — W téj chwili, mamo, tylko jeszcze ma pozamykać szafy.
 — No, chodźcież już raz.
 Po chwili brat, siostra i Leoś siedzieli przy stole. Niebawem nadeszła panna Felicya, osóbka sucha, zawiędła, milcząca. Nie wtrącała się téż prawie do rozmowy.
 Pan Józef opowiadał o dzieciach swoich, które na wsi pod opieką drugiéj siostry zostawił, o kłopotach różnych, sprawunkach. Nagle gospodyni rzuciła mu pytanie:
 — Powiedz mi, mój Józiu, czy nie spotkałeś gdzie Zosi?
 — Córki pana Romana?
 — No, tak! téj, o któréj opowiadałeś mi po przyjeździe. Powiedziałeś, że się do mnie zgłosi.
 — Nie była jeszcze?
 — Nie!
 Pan Józef w czoło cię uderzył.
 — Naturalnie! — zawołał — jakże mogła być tu, kiedy zapomniałem powiedzieć jéj gdzie mieszkasz.
 — A to szkoda, to wielka szkoda. Ja zainteresowałam się bardzo tą panienką, tém bardziéj, że wiem z jak dobréj i zacnéj rodziny pochodzi i chciałam się zająć jéj losem.
 — Zawsze masz złote serce, moja Władziu!