Strona:Klemens Junosza - Obrazki szare.djvu/69

— 61 —

 — Słyszałem.
 — I cóż?
 — A no, nie źle... wcale nie źle — odrzekł wahając się — nie wiem jak ty uważasz...
 — Ja uważam, że gra świetnie. To, proszę, cię, artystka! Była onieśmielona, ale jakie dotknięcie, jaka biegłość.
 — Istotnie masz słuszność Andziu, żem téż tego odrazu nie zauważył... to szczególne!
 — Dziś po obiedzie poproszę ją, żeby co zagrała, przekonasz się.
 — Skoro tak powiadasz, to już jestem przekonany, ale posłucham, posłucham z przyjemnością.
 — Dzieci bardzo ją pokochały.
 — I to dobrze.
 — Powiadam ci, że odrazu przylgnęły do niéj jak przylepki, jakoś umiała się im podobać.
 — Z tego uważam, że jesteś zadowolona z panny Zofii, Andziu, a skoro ty jesteś zadowolona...
 — No tak, dla mnie ma ona jeszcze dwie ważne zalety, przedewszystkiem jest dopiéro w pierwszym obowiązku.
 — A cóż to znaczy?
 — Bardzo wiele. Grymasów nie ma, poprzestanie na tém, co jéj dadzą i jest zadowolona.