Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/138

— 130 —

dzisiejszego dnia lubię — ale korzystałem zazwyczaj, bądź z czytelni, bądź też z łaskawej uprzejmości znajomych — sam nie sprowadzałem książek dla siebie.
 — A teraz?
 — Teraz potrzebowałem kilku podręczników buchalteryi, chciałbym się w tym kierunku usposobić.
 — Wybornie! doskonale panie Wincenty! nie rozstaniemy się więc.?
 — Dlaczego? nie rozumiem.
 — No — ja mam przyrzeczoną posadę w banku, będę więc uważał za obowiązek wyrobić i panu jakieś miejsce.
 — Dziękuję, serdecznie dziękuję — ale mam inne zamiary, mam swoje widoki...
 — Co tam widoki! jakie widoki!? będziemy pracowali razem, jak dotychczas.
 — Nie, nie, panie sędzio — to niepodobna!
 — Dlaczego?
 — Ja, widzisz pan... nie mogę oddalać się od naszego miasteczka.
 — Nie rozumiem cię, panie Wincenty.
 — Przyznam się panu, że już porobiłem starania. W Płużycach, które dziedzic objął teraz na siebie — potrzeba kasyera i buchaltera... ja konkuruję o tę posadę i dostanę ją niezawodnie. Mam to przyrzeczone.
 — Ależ — bój się Boga, człowieku, czy nie lepiej w Warszawie?
 — Nie, nie, panie sędzio — tu bliżej... bliżej tych widzisz pan, bliżej tych... dzieci.
 — A... o nie więc idzie?
 — Tak, nawet mam zamiar zgodzić się na ordynaryę.
 — Poco?
 — Będę miał trochę zboża, kartofli; sam przeżyję jakkolwiek — a dla nich to się przyda. Kapitalik mój wystarczy