Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/144

— 136 —

 — Nic nie jest, panie Szwarc, za dwie godzinki powrócę.
 — Czekaj... powiem ci coś...
 — Słucham.
 — Nie oddalaj się na długo.
 — Ależ nie! nie... zaraz powrócę.
 — Bo widzisz to nie przelewki... ja czuję sam że mi jest jakoś szczególnie... co mówię szczególnie! głupio mi, zupełnie głupio!
 — Staraj się pan nie myśleć o tem... usnąć...
 — No dobrze, już dobrze, uprzedź tylko Kornelcię żeby...
 — Panna Kornelia sama wie że trzeba czuwać nad chorym ojcem.
 — Nie wątpię, nie wątpię... to jest skarb nie dziewczyna. Kto ją weźmie ten będzie miał anioła... co mówię anioła! będzie miał kopalnię brylantów!
 Doktór uśmiechnął się.
 — Właśnie wychodząc, zobaczę się z panną Kornelią i zaniosę jej pocieszającą wiadomość że panu jest lepiej.
 — Na seryo? takie jest pańskie przekonanie?!
 — Najgłębsze.
 — Och... to dobrze... to mnie cokolwiek uspokaja... może będę mógł usnąć...
 — To jest właśnie najpożądańsze — rzekł doktór wychodząc.
 Zaledwie jednak przestąpił próg, Szwarc wziął dzwonek ze stolika i brzęknął nim kilkakrotnie.
 Na to wezwanie przybiegła panna Kornelia.
 — Co ojczulek rozkaże? — zapytała.
 — Proszę cię, czy on już wyszedł?
 — Pan Alfred?
 — Tak.