Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/36

— 28 —

 — Zostawmy tę kwestyę w spokoju, tem bardziej że o pilniejszych pomówić nam wypadnie. Sto tysięcy razy kłóciliście się już i godzili — pogodzicie się więc i teraz przy pierwszej sposobności.
 — Zdaje mi się że jutro gazety przychodzą, — wtrącił podpisarz.
 — Jutro... tak. Rzeczywiście jutro przychodzą...
 — Więc znajdziecie panowie nową okazyę do sprzeczki.
 — Ja już z nim dysputować nie będę — to waryat, skończony waryat!
 — Więc wylecz go pan...
 — Za trudnych rzeczy żądacie. Byli już tacy co go leczyli. Puszczano mu krew kilkakrotnie, chłodzono go... ale wszystko to na nic. Jedna idea siedzi mu w głowie jak ćwiek...
 — To też dajmy mu pokój.
 — Zapewne, zapewne, moi panowie. Sam Hipokrates na to nie poradzi jak komu setki tysięcy francuzów w głowie utkwią... jak ćwiek.
 — Mój doktorze, — wtrącił sędzia, — musimy jutro pojechać, ale raniutko, żeby upału uniknąć. Przykry obowiązek nas wzywa...
 — Cóż tam nowego?
 — Samobójstwo. Czy nie słyszałeś pan jeszcze?
 — Zkąd miałem słyszeć. Zdrzemnąłem się trochę po południu... i poszedłem prosto tutaj do parku... spotkałem majora i gawędziliśmy... Któż sobie życie odebrał?
 — Okropny wypadek! powiadam ci doktorze, że jeszcze nie mogę przyjść do siebie...
 — Ale kto?!
 — Dzierżawca z Płużyc.
 — Szelążek?! Co pan mówisz?! — zawołał doktór zry-