Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/50

— 42 —

sach — lecz z drugiej strony znowuż, to także i wielka nieopatrzność, mój kolego...
 — Dla czego?
 — Czyż nie wiesz, co w niedalekiej przyszłości czeka ciebie i mnie i nas wszystkich?...
 — Wiem, wiem, ale to jeszcze odległe...
 — Nie myśl pan tak, panie Wincenty, to co wydaje ci się odległem może nastąpić prędzej niż sądzisz. Mogą zajść różne zmiany, w skutek których zostaniemy wykoleni i będziemy musieli porzucić pracę, do której przywykliśmy od młodości. Nie ma się co łudzić, kolego.
 — Tak, to być może — ale co mi tam!... Nie mam rodziny, nie mam obowiązków, sam jeden... jakoś może zarobię na kawałek chleba.
 — W każdym razie przezorność nie zawadzi...
 — A jednak panie sędzio... ona jest taka nieszczęśliwa!.. Pan nie odmówisz, nie możesz odmówić mej prośbie...
 — Dobrze, dobrze, zrobię wszystko co żądasz, tylko powoli. Zbadamy stan interesów, zobaczymy co potrzeba... obmyślimy w jaki sposób dopomódz. Teraz chodźmy do miasta, wiesz pan że jutro raniutko trzeba wyjechać na tę smutną czynność.
 — Chodźmy więc, — odpowiedział podpisarz, i obadwaj ruszyli szybko ku bramie parkowej.
 Gdy byli w miasteczku, sędzia rzekł do swego towarzysza:
 — Zastanawiają mnie jednak te szczegóły, które opowiadał aptekarz.
 — Głupstwo! — odrzekł podpisarz, — zwyczajne plotki małomiejskie, nic więcej.
 — A jednak ta korespondencya w ostatnich czasach... wyjazdy, obstalunki jakieś szczególne, dają do myślenia...
 — Przekonasz się pan, panie sędzio, że nie ma w tem