Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/79

— 71 —

 — Co tam powierzchowność, to najmniejsza...
 — No nie — jak dla lekarza, ma ona swoje znaczenie... ale mniejsza o to. Był u mnie z godzinę, a przez ten czas nagadał tak dużo że i spamiętać trudno. Dał mi do zrozumienia, wprawdzie bardzo delikatnie, że my starzy jesteśmy niedołęgi... żeśmy już przeżyli swój czas... że dopiero dzisiejsza nauka działa prawdziwe cuda.
 — To nieźle, jak na początek.
 — Niczego, wcale niczego... ale słuchaj-no sędzio dalej. Powiedział że dotychczas karmiliśmy się wszyscy uprzedzeniem, przesądami i fałszem... tak w nauce, jak i życiu, i że dopiero wtenczas będzie na świecie dobrze, gdy pozbędziemy się różnych zabobonów, jak powyrywamy z naszych umysłów jakieś chwasty i zielska... Udałem że tego nie rozumiem i skierowałem rozmowę z ogólnych kwestyj na przedmiot bardziej specyalny, na naszą naukę — i wyraziłem zdanie, że ostatecznie nie stoi ona jeszcze tak wysoko, jakby w interesie ludzkości należało pragnąć. Oburzył się na to i powiedział że to jest także uprzedzenie, że medycyna dzisiaj podziw budzi.
 — Cóżeś mu doktór na to odpowiedział?
 — Zaprosiłem go na konsylium do jednej starej żydówki, która ma tyfus i zapalenie płuc...
 — Zdaje mi się, że użyłeś pan najwymowniejszego argumentu.
 — Hm, do pewnego stopnia przynajmniej.
 — A czy przyjął wezwanie?
 — Z wielką chęcią nawet. Poszliśmy tam obadwa. Badał bardzo sumiennie i raczył przyznać że stan jest groźny. Pomimo tego zrobił nadzieję.
 — Ciekawym...
 — Ja nie.
 — Dlaczego?